|
|
|
1947 - elĉerpaĵoj
Tago
ĉiam
grimpas al suprenda dekliv’,
Vi
faladas en ni, kun neniam finviv’,
…….
Vi logas
nin, en profundec’ kultivas nin.
Morto vi
ne estas, sed en mallum’ atend’.
Nigrec’
vi ne estas : steloj kompasas vin.
Homa,
fratino nia, flua, ĉirkaŭa.
……
Ĝi
altrafas nin per rokoj el silent’.
Kaj
subite ni plivastigataj, kavigitaj per demandoj,
……
Iom
ŝanceliĝante, ĉiam revebriaj,
……
Kiel ni
en malhel’ glimas, kiel esperon flegas
Finveni
al
l’vasta kor’ forkaŝa kie nigras.
……
Ni
aŭdadas en malproksim’ petegon
Provantan
limigi senfondan angoron.
……
alesperantigis
Roland PLATTEAU 24/8/2003
Majo rida majo sur Rejn’ en boato
Belaj sinjorinoj rigardis de monto
Tiome belas
vi boato glitas for
Kial je l’salikoj venis tioma plor’
Senmoviĝis foren fruktarboj florantaj
Petaloj falintaj el la arboj majaj
De ŝi kiun amis mi jen estas ungoj
Petaloj velkintaj de ŝi la palpebroj
Lente sur bord’ sur voj’ paŝis laŭlonge river’
Urso hundo simi’ en ciganirantantar’
Azenotiritan ruldomon sekvantaj
Dum flue foriris en vitkampoj Rejn-aj
Surfifre luditaj arioj armeaj
Majo rida majo ornamis ruinojn
Per
heder’
per
rozuj’ per floroj abunde
Agitas vimenojn Rejn-a vent’ surborde
Parolemajn junkojn kaj vitflorojn nudajn
Wilhelmo Apollinaire - « Alkoholaĵoj »
esperantigis Roland
Platteau 4/5/2004
Wilhelmo
Apollinaire: eltiraĵoj el
« Kanto
de
l’misamato »
…..
Multaj dioj tiaj pereis
Tion priploras salikoj
Granda di’ Pano Kristo am’
Ja mortintas kaj kat’ blekas
En korto mi ploras en Pariz’
…
Amo mortis mi tuttremas
Idolojn belajn adoras
Ĝin-similajn rememorojn
Kiel de Maŭzol’ la edzin’
Mi restas kun fidel’ kaj
dolor’
Mi fidelas kiel dogo
Al mastro hedero al
trunk’
Kaj Zaporogaj kozakoj
Piaj ŝtelistaj
drinkuloj
Al la Dekalogo kaj step’
……….
Rigardmovoj de ŝi ŝutis
Stelojn en vesperoj
tremaj
En l’okul naĝis Sirenoj
Niaj mordaj kisoj sangaj
Plorigis gard-feinojn
niajn
Sed vere mi atendas
ŝin
Per la koro per la anim’
Kaj sur ponto Revenumu
Se revenos tiu virin’
Nu mi diros mi kontentas
....
Vi kiu sekvas min rampe
Di’ de miaj dioj mortintaj
Vi mezuras la terspacon
Al
mi rajta ho mia ombr’
Ho
mia malnova serpent’
Mi sub suno tion vi
ŝatas
Vin kondukis ja memoru
Amata edzin’ malluma
Vi ‘stas mia kaj nenia
Ho min-funebranta ombro!
…….
Kondukas demonoj de
sort’
Nin laŭ kanto de
stelaro
Frenez-sone ties violonoj
Dancigas
nin homan genton
Retropaŝe
al malsupren’
esperantigis
Roland
Platteau 30/5/2003
Bezonas en mia domo mi
Translibrojpasantan katon
Virinon nefrenezumantan
Amikoj ĉiasezone
Sen ili ne povas vivi mi
Apollinaire (el « Bestaro »/ « La Kato »)
Esperantigis
Roland PLATTEAU 9/5/2004
ĉu vi jam aŭdis
pri la perdita urbo
Atlantio ?
Rakontoj
estas
rakontataj
Pri ties
civilizo ;
Multaj esploris
pri
ĝia lokiĝo,
oferante sumegojn,
ankaŭ vivojn;
legendoj inspiris
scivolemeon kaj fascinon.
Kiel
eblas ke
urbo estas forgesita ?
Kio
okazis je ĝia
popolo kaj kulturo?
Se
eltrovitan ĉu
vi scivolus ĝin ekkoni,
Iliajn vivojn
imagi ?
ĉu floroj
ankoraŭfoje kreskus ?
ĉu
grundo denove
fluigus
En
ĉiujn angiojn
de l’floroj tiun vivon legendan?
ĉu ĝardenoj
parfumus en la aer’?
ĉu la palmoj la
sekretojn de ĝiaj loĝantoj dirus :
Iliajn dezirojn,
afliktojn, esperojn, revojn . . .
La ruĝiĝintan
ridon de junulino, kiu
ĵus unuafoje
sentis
kareson de l’suno ;
Knabon kuranta
por viron
iĝi, dum la urbo lin akceptas
Kaj ade
dorlotas ;
Renkontojn
sekretajn kaj
promesojn. . .
Mia kapo
inundatas je
aromo de Atlantio
Trankvila mi ne
plu povas
resti.
Mia konfeso
iradis tra
jaroj multaj
Tra landoj
multaj,
antaŭ ol atingi vin,
Pardonu pri min
ne
malkaŝi,
Mi
petas :
aŭskultu mian koron.
Mi
naskiĝis en
Atlantio.
ĝian
lakton mi
trinkis, kaj miajn muskolojn
Atlantio
nutris,
kaj
menson mian;
ĝia
suno estis
mia ŝirmo, kaj ĝiaj muroj mia perfumo,
ĉiuj
ĝiaj
loĝantoj estis najbaroj miaj.
Atlantio
vartis
min
nokte, kaj ĝia tagmezo
miajn
revojn
prilumis;
Atlantio
promesis
al
mi amon, pasion, aventuron;
Atlantio
al
mi
lernis, kiel daŭre braĝigi la civiton en mi.
Mi nun kapablas
lumigi la
urbon laŭ mia volo.
Daŭre mi sentas
la
varmon de la najbararo.
ĝian ritmon
aŭdas mi, kaj mi movas laŭ ĝi.
Nokte, mi povus
ferminte
la okulojn piediri la stratojn
Dum
horoj . . . Mi ripozas
riverborde, kaj igas la oran akvon
Mildigi
miajn
plandojn.
Mi min
demandas,
kiom da homoj
memoros
tiun
landon!
Tiun
urbon mi
amas tutforte . . .
ĝiajn kolorojn kaj
Bravajn civitanojn, sentemajn kaj ĝojemajn kanzonojn, bonkorajn
Kaj
saĝajn
intruistojn, kaj giajn gvardistoj kaj militistojn.
Foje
timas mi, ke
mi povus forgesi Atlantion;
tiam mi
kuras tra
l’stratoj, la paŝtejon.
Mi tie
trovas la
plej egan, plej verdan palmon, kaj
Ripozas
sub ĝia
belo, sekretoj ree estas re-dirataj
Denove
memoras
mi. . .
Mia koro suferas
pro la
homoj, kiuj
Neniam envivis,
neniam
konis Atlantion. . .
Neniam sentis la
varmon de
ĝiaj stratoj, mola
Nigra sablaĵo,
balzamaj ventetoj, ĉirkaŭpremon de ĝia rivero kaj amantoj, kiuj neniam timis kaj ĉiam kredis.
Mi scias, ke
neniam
Atlantio estos denove.
ŝajnas, kvazaŭ
la dioj kreis
La plej mirindan
lokon
surteran por
Lasi la infanojn
libere
kuri,
Fondi sanktejon
por la
geamantoj,
certigi, ke ĉiuj
loĝantoj havu amon en iliaj koroj,
Konduki febran
printempon,
eternan someron, sencedan sunon
kune . . . pruvi,
Ke Paradizon
posedas la
vivantoj.
Tiu renkonto de
tempo,
vivo, amo elfaris frukton, kiu
Neniam povus
dufoje
fariĝi . . . Aliaj
eble
simile
odoros
Aŭ aspektos . . .
Sed
neniam estos la sama travivo . . .
La recepton vi
povus peti
al la dioj kaj ajne
Klopodi, neniam
la sama
estos. . .
Do fato mia estas
ĝin
memori kaj kun ĝi vivi nur
En koro
. . .
sciante , ke neniam plu estos am’
Kondamnite
je
kunporti
tiun sekreton en mi.
Nun kaj
nun mi
sopiras prihejme kaj bezonas paroli pri
Mia urbo. . .
Do se vi min
vidas trista,
ja demandu min pri la mia nasgiĝloko.
Kaj ĉar pri
Atlantio
mi ne povas paroli
Demandu de mi
alian nomon
ĝian.
Demandu al mi pri
Abadano.
. .
[far ŝahrzad,
Corona del Mar, Kalifornio]
(alesperantigis
Roland
Platteau)
Post
kiam la Makedonanoj forlasis lin, evidentigante, ke ili preferis
Pirrhuson,
reĝo Demetrio ( li estis altanima! ) tute ne kondutis, kiel oni tiam
diris, kiel reĝo. Li iris demeti siajn orajn vestaĵojn, li ĵetis
for siajn ŝuojn elpurpurkoloritajn ; li surmetis tre simplan
vestaron, kaj fuĝis. Tiel farinte kiel aktoro, kiu fininte la
presentadon
ŝanĝas la kostumon, kaj foriras.
( CAVAFY )
Esperantigis
R. Platteau 19/5/2003
Noktomezo kaj duono. Tempo fluis
depost, kiam je la naua mi bruligis mian lampon kaj lokiĝis ĉi-tie. Mi sidis sen legi,
sen paroli. Kun kiu mi parolu
sola en tiu
domo?
Depost
kiam je la naua mi revivigis mian lampon, bildo de mia korpo juna
fantaziiĝis al mi, kaj tiu de varmetaj parfumitaj ĉambroj, kaj de
intaj voluptoj. Kiom aŭdacaj la voluptoj ! Kaj mi revidis
stratojn,
kies aspekto tute ŝanĝiĝis, ejoj viglecplenaj, kies ekzisto
ĉesis, teatroj kaj kafejoj forpasintaj.
La
bildo de mia korpo juna aperis al mi, kaj ankaŭ memorigis afliktajn
rememorojn : familiaj mortoj, disiĝoj, sentoj familianaj, volo de
l’mortintoj kiujn tiom oni preteratentis.
Noktomezo kaj duono. Kiom
forflugas tempo ! Noktomezo kaj duono. Kiom
foriĝas jaroj !
(CAVAFY)
Esperantigis R.
Platteau 13/6/2003
Malfeliĉaj ni estas ! Niaj klopodoj similas la vanajn elsturmojn de la Trojanoj. Ni gajnas iom. Ni rekonfidiĝas iom. Kuraĝo kaj belaj esperoj ree venas en nin.
Sed ĉiufoje neantaŭvidita
fakto okazas, kaj haltigas nin: Aĥilo ekvidiĝas sur rando de la
fosaĵoj, kaj nin terurigas per siaj laŭtaj krioj.
Niaj klopodoj similas tiujn de la
Trojanoj: Kredas ni fordirekti batojn de l’sorto per la peno de nia
decidemo
kaj kuraĝo. Kaj ni staradas ekster la muroj, batalpretaj.
Sed
ĉe la decidiga momento, nia kuraĝo kaj decidemo mortas. Nia animo
konsterniĝas, malaplombiĝas kaj ni turnante ĉirkaŭ la
muregoj serĉas savi nin per fuĝo.
Pereo
nia tamen nepras. Sur
remparoj jam
veadoj sonoras. Niaj memoroj kaj pasintaj emocioj ekfunebras. Funebre
Hekubo
kaj Priamo veploras por ni.
(
CAVAFY
)
De jarcentoj ne estis viditaj en Delfo
tiom riĉajn oferdonojn kiom tiuj de la du
Ptolemoj, la du
reĝoj, la du konkurantaj fratoj. Sed la
pastroj, kiuj ilin ricevis, maltrankviliĝas. Sian tutan sperton
ili bezonegos por verki kun sagaco la al ili petitan oraklon. Kiun
inter la du
fratoj preferindas malkontentigi ? La pastroj kunsidas nokte kaj
sekrete,
ili diskutas aferojn de l’Lagid-aj familioj.
Sed
reaperas la ambasadoroj. Ili reiras Aleksandrion, ili diras; ili nur
adiaŭas kaj neniun plu oraklon
petas. La pastroj ĝojas, la riĉajn
donacojn cetere ili konservas. Sed tre scivoligitas, ne kompreninte el
kio venas tiu
subita malinteresiĝo.
Ignoras ili, ke hieraŭ, seriozaj novaĵoj atingis la ambasadorojn.
Oraklo estis metita en Romo. La disdono estis farita tie.
( CAVAFY )
Esperantigis
R.
Platteau 11/8/2004
Vi diras : « Iros mi aliajn landojn, aliajn bordojn. Finfine
ja mi
trovos urbon alian, pli bona ol tiu ĉi, kie ĉiaj miaj provoj estas
deantaŭ
kondamnitaj fiaski, kie mia kor’ enfositas tiel, kiel mortinto. Ĝis
kiam restos
mia menso en ĉi marasmo? Kien ajn mi turnas min, al kie ajn mi
rigardas, mi ĉi
tie vidas ruinojn de mia vivo, tiu viv’, kiun mi fuŝadis kaj
malŝparadis dum
tiom da jaroj.“
Vi ne trovos novajn landojn, vi ne malkovros novajn bordojn. Sekvados vin la urbo. Vi ĉirkaŭvagos la samajn stratojn, vi maljuniĝos en la samaj kvartaloj, kaj viaj haroj blankiĝos en la samaj domoj. Kien ajn vi iros, vi elŝipiĝos en tiun saman urbon. Nek por vi ŝipo nek vojo ekzistas, kiu povus veturi vin aliloken. Esperu nenion. Vi fuŝis vian vivon en la tutan mondon tiom, kiom vi fuŝis ĝin en tiu malgranda terpeco.
( CAVAFY )
Ili konsistas el sep versoj de 6,3,9,3,3,3,9 silaboj , kun rimaranĝo aaabbaa. Jen ĉinlingva ekzemplo de tiu, el Li Ju
ĉine:
Wōu yēn tŏu chǎng sī
leōu
Tsǐ mŏ wōu t’ōng chēn
yuǎn, sŏ ts’īng ts’ieōu
Tsiěn pŏu touǎn
Li houān louǎn
Piě chě yi pān tsēu wei, tsǎi sīn t’eōu.
traduko:
Silentula
solecula mi surŝtupas al okcidenta altano
Falĉileta
'stas luno
Profunkorte
mez pauŭlovnioj solecŝlosas min aŭtuno
Penso :
netranĉebla faden’
Kiel
maltaŭzi ĝin !
Disiĝodoloro
Strange
bongustas vi en la koro
Esperantigis
R.
Platteau 13/9/2004
Morgaŭ, ĉe l’hor’, kiam ekhelos kampar’
Iros mi. Scias mi ja, ke
atendas vi.
Iros tra la
arbar’, iros tra la montar’,
Pli longe for de
vi ja kapablas ne mi.
Mi paŝados, la okulojn
rigardantajn al pens’,
Vidante nenion
eksteran, aŭdante ne,
Sola nekonato,
manojn ĉe l’sinka dors’,
Trista, kaj tag’ al mi estos
malluma nokt’.
Nek rigardos l’oron de
l’versperĉiela
fund’
Nek velojn , al Harfleur naĝantajn en la
for’,
Kaj, finalveninte, metos mi
sur via tomb’
Ileksajn verdaĵojn kaj erikajn
florojn.
VICTOR HUGO - Les
Contemplations IV, 14
al
J.T.
Tradukis Roland Platteau
26/5/2002
Jacques PREVERT
—
Bestoj
nur
bestoj ĉiutagaj
kaj
ĉiulandaj
Bestoj
de l’Tero
kiu
nomitus Maro
se
nur fiŝo
estus
trovinta l’nomon
Bestoj
kiel
aĵoj kiuj okazas
kiel
aferoj kiuj foriras
Kaj
senĉese
la sango de l’vivo
elfluas
en morton
kaj
senforlase floroj de l’amor’ revenas
kaj
denove bestoj naskiĝas
kaj
dumnokte kaj dumtage
Bestoj
kun sia
malsat’ sia soifo ĝojo
mizerego
kaj nu
tielsama mistero
tielsama
simpleco
kiel
ondoj de l’maro arboj de l’ĝangalo
Bestoj
kiel
malriĉuloj
kun sia senhavo
infanoj
kun siaj sekretoj
aŭ
virinoj kun sia beleco
Bestoj
kun
koro tiel kiel mia aŭ via
Bestoj
kun okuloj kruroj kaj eĉ manoj
kiel
tiuj de tiu infano gorilo
sola
ekzilita
en
unu inter grandaj simiejoj de l’mondo civiliza
Bestoj
sen
principoj nek edukiteco
kaj
teneraj
brutoj nebrutalaj
faŭnanoj
ravaj kiel en infanrevoj
kiel la
kat’ kiun katarin’ nomas Plumpunet’
kiel
la blanka kokin’ kiun Minjo nomas Tigrinjo
kiel
ŝi
nomas sian testudon Doroteo
kiel
la leono sur bildoj
kiun
ŝi
nomas « la Buglion’ »
(1)
kaj
iras vidi en Kanj’-ĉe-maro
kiam
alvenas la cirko kun sia rabobestaro
Kaj
ŝi
diras al li per sia ligvo propra
Kiom
forte lin ŝi
amas
Kiom
ofte al li ŝi
pensas
Bestoj
kiel
Dragono
trovita
hundo
hodiaŭ porĉiama
perdito
kaj
kiu serĉis ĝian
lokon subsunan
eĉ dumvintre
sur
la sidbenkoj de l’parizaj kafejoj
Bestoj
kiel
Medor’
(2)
unu
inter katoj kiu loĝis en Strato
Malnova
Kolombujo
en
malpura palac’ kie ĉiuj
amis
kaj
kiu poste vivis en alia kvartal’
tie
kie kuŝas
forcej’ kun olivujo
Bestoj
kiel
aĵoj foririntaj sed neniam forgesitaj
kiel
flugastelo vundo kiso
kiel
ridero fonto kanto
kiel
folioj surarbaj
insuloj
subventaj
kiel
viroj en stratoj kaj aliaj en karcer’
( (1) nomo de
fama cirko)
[ (2) tradicia
nomo de hundo !]
esperantigis
Roland
Platteau
27
feb.
2003
Ĉe fino de parolado ege grava
falpuŝinĝante la granda ŝtatulo
je bela malplena frazo
falas enen
kaj senkonsila la buŝon malfermega
anhelante
la dentojn montras
kaj la denta putraĵo de siaj rezonoj pacemaj
nudigas militan nervon :
la delikatan monaferon.
Jacques PREVERT
esperantigis
Roland Platteau 29/2/2004
La pordo, kiun iu malfermis,
La pordo, kiun iu refermis,
La seĝo, kien iu sidiĝis,
La kato, kiun iu karesis,
La frukto, kiun iu mordis,
La letero, kiun iu legis,
La seĝon, kiun iu faligis,
La pordo, kiun iu malfermis,
La vojo, kie iu plu kuras,
La arbareto, kiun iu transiras,
La rivero, kien iu sin ĵetas,
La malsanulejo, kie iu mortis.
Jacques PREVERT
esperantigis
Roland Platteau 29/2/2004
Tremalfrue mi lernis ami la birdojn
tion mi iom
bedaŭras
sed nun ĉio
glatiĝis
ni interkompreniĝis
ili ne zorgas pri mi
mi ne zorgas pri ili
mi ilin rigardas
mi ilin lasas
ĉiuj birdoj
klopodas kiel eble plej bone
ili ekzemplon
donas
ne ekzemplon,
kiel ekzemple Sinjoro Fortreso, kiu tiom rimarkinde kuraĝece kondutis
dummilite aŭ ekzemplo de malgranda Paŭlo, kiu estis tiom malriĉa
kaj tiom bela kaj tiom honesta cetere kaj kiu iĝis poste la granda
Paŭlo tiom riĉa kaj tiom maljuna tiom honorinda kaj malbela kaj tiom
avara kaj tiom bonfaremula kaj tiom pia.
aŭ ekzemple
tiu maljuna servistino, kiu havis vivon kaj morton ekzemplodonajn
neniam ioman
ajn diskuto ne tiom ! la ungo kiun oni klakigas sur dentoj neniu
diskuto
kun la Sinjoro aŭ la Signorino pri tiu abomeninda afero de la salajroj
ne
la birdoj donas ekzemplon
la indan ekzemplon
la ekzemplo de la birdoj
birdoekzemplo
ekzemplo la plumoj flugiloj flugado de la birdoj
ekzemplo la nesto vojaĝoj kaj kantoj de la birdoj
ekzemplo la beleco de la birdoj
ekzemplo la koro de la birdoj
lumo de la birdoj
Jacques PREVERT
>
esperantigis
Roland Platteau 29/2/2004
(Germania nacia
himno)
Germanio
antaŭ ĉio
Antaŭ ĉio en la mond’
Ĉu por atako aŭ defendo
Sin
tenas en frata rond’.
De
Mozo ĝis Memelo,
De
la Etŝo ĝis la Belt’,
Germanio
antaŭ ĉio
Antaŭ ĉio en la mond’.
Inoj,
fidelo germanaj,
Kaj
germanaj kant’ kaj vin’
Konservu en
mondo famojn,
Belajn,
altajn; kaj anim’
Pro ili al
noblaj agoj
Fervoru dum nia
viv’.
Inoj, fidelo
germanaj,
Kaj
germanaj kant’ kaj vin’.
Unuiĝ’, liber’, justeco,
Por germana
nia land’
Tiucele ni
fratece
Strebu per
kor’ kaj man’!
Unuiĝ’, liber’,
justeco
De feliĉo estas
gard’ ;
Floru la feliĉ brilece
Floru la germana land’.
Heinrich Hoffman von Fallersleben
(Hajnriŝ
Hofman
fon Falersleben)
Muziko:
Arĉa
kvaropo n° 77 de Joseph Haydn
Tradukis
Roland
Platteau
14/9/2003
La « stelulino
nudpieda »
verdkabinsula
portugala lingvo:
DIREITO
DI NASCE
Mâe
qu’tê’me na ventre
Dá-me nha direito di nascê
Pai
quande ‘m nascê
Dá-me
nha direito di vivê
Fazê
nos lar
Lugar
mas sabe qu’tem na mundo
Fazê
nh’infancia
Un
jardim de felecidade
‘Judá-me
crescê
Cu
tudo amor e amizade
Dá-me’
bô carinho e bô ternura
‘O
mâe querida que Deus dá-me
Dá-me leite d’bô peito sagrado
Mamâe
querida
Dá-me bô sustento bençoade
Papai
querido
‘Judá-me
vivê nhas ilusâo
Nhas
fantasia
Mi
qu’ê bsôte flor d’revoluçâo
Mi
qu’ê bsôte fruto d’alegria
(Manuel
de Novas)
L’RAJTO
NASKIĜI
Panj’ havanta min
en ventr’
Min donu rajton
naskiĝi.
Paĉjo naskitan
Min donu rajton
je vivi.
Igu ke
l’hejm’
‘Stu
plej ravega
lok’ en
mond’,
Ke
l’infanec’
‘Stu ĝardeno
da feliĉ’.
Mian
helpu kreskon
Per
tuta via am’
kaj
bonkorec’,
Min
donu vian
amon
teneran
Panjo
amata dono
de Di’
L’sanktan
mamon
donu
Panjo
amata,
Helpon
bene
donu
Paĉjo
amata.
Helpu
min
vivi
iluziojn
Kaj
fantaziojn,
Mi
kiu ‘stas
flor’
revolucia,
Kiu
‘stas via
frukto
el ĝojo.
esperantigis
R.
Platteau 28/11/2002
JOACHIN DU BELLAY
(
el « Bedaŭroj » - soneto 13 )
De nun pardonas mi al
mildaj la
flamoj
Kiu forkonsumis plej
belajn la
jarojn
Sen frukto alia el
labora
peneg’
Ol vanta distraĵo per
tiom
longa vag’.
De nun pardonas mi
l’agrablan
laboron
Ĉar nur
ĝi dormigas la vundantan zorgon
Ĉar nur ĝi farigas,
ke meze de l’venteg’
Mi ne, kiel iam, plu
tremas per
timeg’.
Se do versoj al mi
fuŝis
la junaĝon
Versoj al l’maljunaĝ’
portos la subtenon.
Ili frenezigis, kaj
nun
saĝigas min,
Ili vundo estis,
Aĥileo
estos,
Ili venen’ estis,
skorpie
utilos,
La sola
kuracil’, kiu sanigos
min.
Esperantigis
Roland
Platteau
15/1/2004
Aŭdi al rediroj,
kiom, kiom mildas !
Rediroj de
l’pasinto-fund’
Dum arbobranĉoj nigras
Dum neĝ’ dika
sonĝas sur la frostita grund’
Dum poplo solas
sur pala
ĉiela fon’
Dum sub la ŝal’
blanka ĵus ĝin kaŝinĝinta
Senmove korvo sin
lulas
sur arba kron’
Kiel ventoflago
sur tur’
pintiĝinta
Aŭdi al rediroj,
kiom, kiom mildas !
Rediroj de
l’pasinto-fund’
Dum arbobranĉoj
nigras
Dum neĝ’ dika
sonĝas sur la frostita grund’
(Alfred
de VIGNY)
Esperantigis
Roland PLATTEAU 14-15/12/2003
Kiel laŭdon al kantisto Eliades OCHOA
hispanlingve:
EL CARRETERO
Por
el camino del sitio mio
Un
carretero alegre pasó
Con
sus canciones que es muy sentida
Y
muy guajira alegre cantó :
Me voy al
transbordador
A
descargar la carreta
Me voy al
transbordador
A
descargar la carreta
Para
cumplir con la meta
De
mi penosa labor.
A
caballo vamo’ pa’l monte.
A
caballo vamo’ pa’l monte.
A
caballo vamo’ pa’l monte.
A
caballo vamo’ pa’l monte.
Yo
trabajo sin reposo
Para
poderme casar
Yo trabajo
sin reposo
Para
poderme casar
Y
si lo llego a lograr
Saré
un guajiro dichoso.
(rekantaĵo)
Yo soy
guajiro y carretero
Y
en el campo vivo bien
Yo soy
guajiro y carretero
Y
en el campo vivo bien
Porque
el campo es el edén
Más
lindo del mondo entero
(rekantaĵo)
Chapea el monte, cultiva al
llano
Recoga el fruto de tu sudor.
(bis)
(Guillermo Portables)
LA ĈARETISTO
Tra la
vojeto de l’domo mia
Iu
ĉaretisto gaje pasis
Kun
kanzon’ kiu multe sentatas
Li tre
« guajir »-stile gaje kantis :
Mi irantas
al l’peron’
Por
malŝarĝi la ĉareton
Mi irantas
al l’peron’
Por
malŝarĝi la ĉareton
Plenumi
strebitan celon
De mia
peniga labor’.
Je
ĉevalo mi iras monten.
Je
ĉevalo mi iras monten.
Je
ĉevalo mi iras monten.
Je
ĉevalo mi iras monten.
Mi laboras
senripoze,
Ke
povu
edziĝi mi.
Mi laboras
senripoze,
Ke
povu
edziĝi mi.
Kaj se
okazas la ating’
Mi
estos
« guajiro »
feliĉa
(rekantaĵo)
Mi
‘stas
« guajiro »
kaj ĉaristo:
En
kampoj
bonas viv’
Mi
‘stas
« guajiro »
kaj ĉaristo:
En kampoj
bonas viv’
Ĉar la
kampar’ estas paradiz’
Plej
ĉarma
en tuta
mondo.
(rekantaĵo)
Sarko en montar’, kultiv’ en ebeno
Ricevu
l’frukton
de via
ŝvit’.
(refoje)
Esperantigis
Roland
PLATTEAU 17/8/2003
(Victor
HUGO – “Les Contemplations” I; 21)
Nudpiedsidanta
inter junkoj klinaj.’
Mi pasanta vidis
ŝin kiel feinon.
Diris
mi : « ĉu kun mi iros vi en kampoj ?»
ŝi
rigardis al mi per la lasta rigard’
Kiu belulinon
venkitan plu gardas.
Kaj diris
mi : « ĉu vi, amemas tiu mond’
Volas ke ni
iru sub la arba profund’ ? »
La piedojn
viŝis ŝi sur borda herbo,
Refoje
rigardis ŝi al mi pensante
Kaj la
petolanton belan kvitis dubo.
Kiom sur
arblaŭboj tiam kantis birdoj !
esperantigis
Roland
PLATTEAU 21/4/2003 0 H 30
Kvietaj
en
duonlum’
Fare de
l’altaj branĉoj
Ni mergu
nian amon
La silentan
profundon.
Fandu
animojn, korojn,
Sensojn
dumekstaze,
En
langvorecajn
svagojn
Pin-
kaj
arbutujmeze.
Duonfermu
l’okulojn,
Brusten
kunigu
l’brakojn,
Kaj
for
la
kor’
mutiĝe
Por ĉiam
ĉian celon pelu.
Agordiĝu
lasavole
Je l’lula
spir’ venta,
Sulkumanta
ĉe
via
Krur’
rufon
razenonde.
Kaj,
kiam,
en solen’, vesper’
Falos
el
nigraj la kverkoj,
Voĉo de nia
malesper’
Najtingalo
jen
kantos.
5/8/2003
Unu
el la sennombraj galaksioj en la tutuniversa nemezureblo.
Apenaŭ
videbla stelo, ia suno, ie en tiu galaksio.
Planedo
laŭelipse orbitanta ĉirkaŭ la
ĉi suno.
Kontinento
el
malvarmiĝinta
krusto planeda.
Fruktdona
grundo-peco
de tiu kontinento.
Iom da
tero , el tio ĝardeno.
Domo
meze de la ĝardeno.
Viro
ie en tiu domo.
Skribas
leteron.
france:
Une des
innombrables galaxies dans l’incommensurable totalité du monde.
Une étoile
invisible, un soleil au plein milieu de cette galaxie.
Une
planète, sur une trajectoire elliptique autour du soleil.
Un
continent de la croûte refroidie de la planète.
Une
bout de terre fertile de ce continent.
Quelques
mottes, et de ça un jardin.
Une
maison au milieu du jardin.
Quelque
part dans la maison
Un
homme écrit une lettre.
la
germana originalo:
eine
der unzähligen Galaxien in der Unermeßlichkeit des
Weltalls
ein
unscheinbarer Stern, eine Sonne inmitten der Galaxie
ein
Planet in einer elliptischen Umlaufbahn um die Sonne
ein
Kontinent, aus erkalteter Kruste des Planeten
ein
fruchtbares Stück Land von diesem Kontinent
ein
paar Krümel Erde, daraus ein Garten
ein
Haus inmitten des Gartens
ein
Mann irgendwo im Haus
Schreibt
einen
Brief.
(Maria
NICOLINI)
Ĝis
morgaŭ sumos jar’ : en Odaŭ mi
plukis
tiujn florojn -
l’herbej’ - pri kiuj mi diris.
Hodiaŭ
‘stas plej bela el Pasko-tagoj.
Enprofundiĝis
mi
en bluaĵ’ de
kampar’,
tra
boskoj,
paŝtejoj, tra kampoj.
Kial,
koro !
de unu jar’ vi ne
mortis ?
Al
mia kor’ martiriĝon mi retrudis :
l’vilaĝon
revidi, kie sufer’ trois.
Antaŭ
pastro-domoj
floris rozoj sangaj,
murdas
min
siringoj meze bedoj tristaj.
El
memor’
revivis l’malnova malesper’,
kaj
mi
ne komprenas kial mi ne falis
sur
la
okran padon, la frunto en polvon.
Nenio
plu
’stas al mi, nenia subten’.
Kial
belas
veter’ ? Kial mi
naskiĝis?
Se
mi
povus meti sur genuojn viajn
Animon
lacrompan
tiel kuŝiĝinta,
kiel
mizerulin’
en fosaĵ’ vojflanka.
Dormi,
dormi povi, dormi por eterne
sub
la
pluvoj bluaj, sub la freŝaj
tondroj.
Ne
plu
senti. Ne plu koni vian eston.
Ne
vidi
ĉielon gluti la montetojn
en
blua
sven’ el gutoj kaj aer’, ne plu
en
malpleno
vane serĉi eston vian.
Mi
sentas
plorantan enfunde de anim’,
per
muta
singulto iun ne estantan.
Mi
verkas, kaj kampar’ sonoras el ĝojo.
« Ŝi
estis en herbej’ malsuprenpaŝanta,
kaj herbejsimile
ŝi ‘stis tutfloranta."
Nenio
plu ’stas al mi, nenia subten’.
Fancis
JAMMES
alesperantigis
R.
Platteau 26-27/8/2003
Geknaboj
eliru ek ! La lun’ brilegos
ĉi nokt kun hel’ ;
Lasu
viandon kaj kukon, kaj ludu kolege en la
strat’.
Angla
popolkanto.
Min ordonis Mastro, dum rande de l’vojo sidas mi,
kanti kanton de l’Malvenko, ĉar la fianĉinon estas tiu ĉi,
kiun
Li kaŝe amindumas.
Nigran
vualon
surmetis ŝi por l’vizaĝon kaŝi je l’popolamas’, sed
juvel’ sur la brust’
en nokto briladas.
De
l’tago
ŝi forlasitas, sed nokto de Dio ŝin atendas, kun ĝiaj
lumigitaj lampoj
kaj rosoperlumitaj floroj.
Silentas
ŝi,
kaj malsuprenokulas ; domon sian ŝi forlasis malantaŭ
sin,
kaj el tiu domo eliĝis sur vento veo.
Sed ĉiuj steloj kantas kanton de amo
eterna al tiu milda vizaĝ’
je honto kaj sufer’ plena.
Malfermitas
la
pordo al la soleca
ĉambro ; sonoris la alvoko, kaj koro de l’nokto tremegis per
soleno,
pro l’venonta aflikto.
poemo n° 85:
esperantigis
R.
Platteau 19/4/2004
Tio nur en Frankfurto
okazas :
Ĉehalte veturis la tramo subĉielan trakon,
Ĉe l’vojo vidis ĝi helikon,
Kaj
diris, oscedante: « envagoniĝu ja, se al vi plezuras. »
Rifuzis
la heliko : „Dankon, urĝas al mi.“
Do
tiam la tram’ ekiro-signalon aŭdigis, kaj ankoraŭ unu, poste
trian, kaj kvaran pli.
Kaj,
porvere, pograde, ree pluveturi ekkomenciĝis,
Por
ankoraŭ antaŭ dimanĉo ĝisatingi la postan stacion.
Tie
vidis ĝi el tri cent kadavroj vicon,
Haltintaj homoj, kiuj
atendantaj malsatmortiĝis.
( Joaĥim Ringelnac )
alesperantigis
Roland Platteau
5
août 2002
En Rotterdam Nieuw’ Binnenweg,
n°ses
Tie loĝis du
formikoj, Unu fojon
Ili
planis forvojaĝi Aŭstralion.
Alvenintaj
ĉe l’ n°cent sepdek-ses
La
kruroj ekdoloris, ili do kun saĝ’
Rezignis
pri la dua parto de l’vojaĝ’.
( Joachim Ringelnatz)
esperantigis
Roland
Platteau
28/8/2003
ja
la germana originalo estis:
In
Hamburg lebten zwei Ameisen,
Die
wollten nach Australien reisen.
Bei
Altona auf der Chaussee,
Da
taten ihnen die Beine Weh,
Und
da verzichteten sie weise
Dann
auf den letzen Teil der Reise.
Mia
franca
versio:
A
Paris
vivaient deux fourmis
Qui
voulurent
aller en Australie.
Mais
une fois
arrivées Quai d’la Rapée,
Elles
commencèrent
à avoir mal aux pieds.
Aussi
sagement
elles laissèrent tomber
La
dernière
partie du trajet.
(esperantigo
de:
“Gedicht in
Bi-Sprache“ far Joaĥim Ringelnatz)
Mizi cizin azimazis
Tiziozim. Kazij
ĉuzi
Reziciziprozikazis?
Nezi.
Pazirdozinuzi.
Azipuzid aziŭ nezi
Bezinuzi cizin
Dizi’
Cizin mizi
bozinezi
Mallertaj
kampuloj,
kiuj la bonulan
Saluton
de l’burĝoj ne reciprokas,
Homoj,
kiuj per duona Kapsigno dankas
Sen
nur levi la okulojn.
Prudaj,
timemaj virinoj, silentaj
Geknaboj,
dignaj olduloj –
Sed,
kiam preter vilaĝ’ aŭ kamp’
Aŭ
arbar’ muĝas cia trajn’,
Ci
el la vagon’ rigardas :
Jes
tiam staras – staras tiuj ankaŭ
tute
al ci kontraŭ,
Sur
dekliv’, ĉe pordeg’ de l’stal’, en l’herbejo.
Kaj
salutas ili, grandgeste salutas
Kaj
ade.
Plenformajn
salutojn liberajn
Je
ci kaj ciaj samveturantoj.
Kaj
La
plej pura am’ elfluas
For.
( Joaĥim Ringelnac )
alia
traduko
pri Ringelnatz (al la franca)
..\..\Diverspoèmes\An Gabrielle B..doc
ili
al mi enŝovis en la
gorĝo funelon
(1)
kie
senĉese fluas tuta tiu spaco nigra
tiuj
jupiteroj steloj galaksioj
tiu
eknaŭzo de la balanciloj
tiu
trinkaĉ’ da kirloj kaj perihelioj
tangad’
peza de l’freneziĝaj planedoj.
mi
estas ŝnurligita sur la tablo tera
en
malhel’ de l’kelaj ĉambregoj de l’nokto
trudkuŝata sur l’glueca tablo de l’ ter’
per
tiom da ligoj de l’viv’ kiujn tiom da mortintoj
en
la karnon mem enfiksis je l’anguloj de l’korp’.
kontraŭ ligiloj mi
baraktas sed
ankaŭ vi
al vi ĉio vanas vi
kiel mi estas
plenfelsako da sang’
kaj malgusta
senlim’
Jean
PEROL
tradukis
Roland Platteau
21 AN
novembro 2001
Mi
volis hodiaŭ rozojn porti al vi ;
Sed
da tiom kaptis, ke l’plenplenaj zonoj
Krevis
el la pezo de l’fuĝemaj floroj.
La
rozoj tuj fluge foriris el la lig’,
Per
vento al maro ĉiuj flirtiĝintaj
Sur
akvo naĝadis, la nerevenontaj.
Ondoj
iĝis ruĝaj kvazaŭ flamiĝintaj.
Mia
robo sorbis eĥojn odorantajn…
Ties
spuron flaru ĉi-vespere sur mi.
Marceline
Desbordes-Valmore
Esperantigis
R. Platteau 14/10/2003
La Kanzono de Fortunjo
Se
vi
volas,
ke diru mi
Kiun
mi
amas
Naniapreze
diros
mi
Ŝian
nomon.
Ek,
ni
kantu
al ĉiel’
kaj
ter’,
Se vi volas,
Ke
mi
amegas
ŝin
kaj
ke
Ŝi ‘stas
blonda.
Mi
plenumos,
kion volas ŝi
Min ordoni.
Kaj se
nepre la vivon eĉ
Al
ŝi
doni.
Tiom
ke
nekonata
am’
Suferigas,
Ĝis
ŝiriĝas
mia
anim’
Ke
mi
mortus.
Mi
amas
tro,
por diri ĝin
:
Kiun
mi
amas
Kaj
mortos
mi
ja sen diri.
Ŝian nomon.
(Alfred de
Musset)
esperantigis
Roland
PLATTEAU 10/4/2003
(Kiam
mi estis infano mi plurfoje aŭdis
tiun kanzonon ĉe
radio en kadro de iu Opereto, kiu estis verkita inspire de ties famo,
kaj ofte
mi estis kantita ĝin
(kaj aliajn) laŭbontrove
paŝante
en la ĉambroj
de la domo. Iufoje komence de la jaroj 60-aj (19--!) Ĥrutĉef
anoncis,
ke Sovetio ekposedis novan super-kernbombon, ege pli potenca ol ĉiuj antaŭaj, sed ne
volis
doni pli da klarigojn ; tiam mi imagis parafraze, laŭ maniero de la
francaj « Chansonniers » -kiujn mi regule aŭskultis, ankaŭ – ke li
povus
kanti sur tiu ario ( !) :
« Si
vous voulez que je vous dise
Quelle
est ma bombe
Je
ne saurai pour un empire
Vous
la décrire.
Nous
allons chanter à la ronde
Si
vous voulez
Qu’elle
détruirait en une seconde
Le
monde entier »)
Vento kornante pri
novembr’
Sur erikej jen
senfine
Jenas la vent’ !
Ke ŝiras sin,
pecigas sin
Per peza spir’ batas
urbojn
Jenas la vent’ !
Sovaĝa vent
novembra !
Ĉe l’putoj farmbienaj
La feraj siteloj kaj
pulioj
Knaras
Ĉe l’cisternoj
farmbienaj
Siteloj, pulioj
knaras kaj
krias
Tutan morton diras
ties tristo.
Balaas vento laŭ l’bordon
La betulfolian verdon
Sovaĝa vent novembra
L’Vento
mordas inter branĉoj
Al
birdnestoj
L’Vento
feron skrapas
Kaj lavangojn fore
kombas
De Vintro l’maljuna,
furiozas
Furioze la vent’,
La sovaĝa vent’
novembra.
Emile VERHAEREN
Esperantigis
Roland
PLATTEAU 26/11/2003
Sin kaŝe kunedziĝis
Kaj al si sin promesis
Nokte en acerbosked’
Araba estis la lun’
Kaj germana la vendist’
Do du dignaj maljunuloj
Provizis por tradukoj
Luno venis nuda tute
Kiom bela, bela, belas !
Kaj etpaŝe ŝi dumdancas
Abrotamon odorante
L’vendist en ruĝa mantel’
Ridas en la barbo el
Fer’ vidigas manoj siaj
Bildojn el Ĉiel’ kaj Infer’
Post meso estis balo
Kaj por ĉiu domreveno
Tra silka spaco kaŝe
Sur susurobtuza ŝose’
Esperantigis
R. Platteau 7/7/2004
Ça, ça pour le dessert troussez-moi votre cotte,
Vite, chemise et tout, qu’il n’y demeure rien
Qui me puisse empêcher de reconnaître bien
Du plus haut du nombril jusqu’au bas de la motte.
(Malherbe)
Kiel deserton, nu ! jupon suprentiru,
Urĝe ! ĉemiz’, ĉio, ke nenio restu
Kiu eble min malhelpus vidi bone
Supren
ĝis
umbilik’ malsupren ĝispube
Ŝajnis, ke silente ĉiel’
kison al ter’ donis,
ke ŝi meze bril’ de l’floroj
ĉiam revos de li.
Tra kamp’ milde spiris aer’,
grenoj balanciĝis,
arbaroj sub kares’ tremis
de l’sternklarega nokt’.
Kaj anim’ mia nun streĉis
flugilojn siajn vaste
kaj flugis tra kampar’ silente
kiel
al l’lando naska.
EICHENDORFF
Poemoj de
Christian MORGENSTERN
La preĝo
Cervidetoj nokte preĝas,
ekas!
Jen la oka !
Ek la naŭa !
Ek la deka !
Kaj meznokta !
Dek-
dua !
Cervidetoj nokte preĝas,
ekas!
Piedfingretojn milde faldas
cervidetoj.
esperantigis R.
PLATTEAU 11 julio 2004
alfranca traduko
de : Der
Werwolf
Ĉasputoro
sidis foje sur ŝtonero
mez la akvoj de rivero.
Ĉu scias ci
tial ?
La bovid’ en la lun’
malkaŝis ĝin al mi
dum silent’
La delikatgus-
ta best’
faris tion pro la rimo !
esperantigis
R.
PLATTEAU 11 julio 2004
Der Lattenzaun
Ein
Architekt, der dieses sah, und
nahm den Zwischenraum heraus Der
Zaun indessen stand ganz dumm, Ein
Anblick gräßlich und gemein. Der Architekt jedoch entfloh |
Iam estis latbarilo, kaj inter ĉiu kuŝis spaco. Ĝin vidinte arĥitekto Subite staris en la loko – Forprenis tutan spacon, El ĝi faris egan domon. L’latbaril’ restis laŭ L’voj’ kun latoj sen
spac’ ĉirkaŭ! Kia naŭzo! Kaj maldeco! Al Senato levis la kor’. Sed arĥitekt’ jam fuĝis
for’ al Afri-kaj-Ameriko. |
La
germana
originalo
estas tiom efekta, ke mi aldonas gin!
esperantigis
R.
PLATTEAU 6 julio 2004
Nokto
Zorgeme
ĝi
refaldas
la kovrilon,
Kiun ĝi elsternis
al la kvar anguloj horizontaj.
Ĝi ĝin rulas
kun malrapido, kaj kun precizo,
Ke aperu l’tuko kaj
bluecaj
Eroj malsekigontaj
vojojn kaj densejojn.
Jen tiu maljuna virin’
kun plenpak’ da vestaĉoj,
Tio estas ŝi ;
Ŝi atendas pri la buson de
l’niktalopuloj.
(1)
Ŝi revenos, ŝi revenos, certas.
Etendi sur mondon fortikan
kovrilon.
(Raymond
QUENEAU)
1954
(1) :
homoj kiuj kapablas vidi dumnokte.
Estu mi via poet’!
Kelkaj staris mute en
ombro via
dum
jarcentoj
Ho lasu, ke per mi
rivelatus ties
kantoj.
Sur vetur’ via sen rad’
silente
Kunprenu
min mond’-al-monde migrante
En
tempopalac’ vi reĝin’
Raveglora
kaj senlumin’
Multe
da demandsopira spirit’ kaŝe
En
vian korton enŝteliĝis silente
Tra
senluma domo via esplorante
Respondon
petante vagis paŝ-postpaŝe.
……..
Estigu
min, nokto ! ilian poeton ;
Mi
poetu vian senfundan silenton.
poemo n° 20
esperantigis
R.
Platteau 23-28/5/2004
Far Geo NORGE
(
Ĵeo NorĴ)
La pordo pezis:
Post duonhoroj
Li atendadis.
(bovid’ !,balan’ !)
Tiom da tagoj
Horoj daŭradis
(stultul’ malsprita !),
Mez hunda
veter’,
Tra lupaj
noktoj
Dum Jarojn
kaj jarojn
Li tie staris
Vintre,
somere
(kia
ŝarĝbruto!).
Kion
remaĉas li
Dum tiom da
temp’
Kun piedoj en
flak’’
Kaj strebanta
kor’ ?
Diru
Stanislas
Kial
enuegas
Vi
antaŭ tiu
Senenirejo ?
Sed li tenere
Kaj
plenespere :
“atendas mi
scii,
Kio
atendendas!”.
Vitroglobetoj,
du,
Paseroplumoj,
Poŝhorloĝa,
ŝlosileto, malnova,
Krajonstumpoj,
ŝnureteroj,
Alumetpecoj,
ĉiaj stumpoj,
Ringo el
plumbo,
Du
elastaĵoj, malgrandaj penikoj, sendanĝera pinglo,
Domeno,
poŝspegulo, ŝraŭbingo, du glumarkoj,
Tio
estas tiaj aferoj en Sako Maliceta.
Kaj
nenio
pli ?
Jes!
Kerodamo,
kaj fino!
Sed ili kuŝas meze scivolemula semo.
Géo Norge
Vi ne havas la samajn sabotojn
Sur la ŝultro vi havas plumetojn
Sur la nia estas lanburnusar’
Ni por fromaĝ’ uzas saman lakton
Sed tio donas malsamajn gustojn
Vi ne havas la samajn sabotojn
Vi fik’-eligas malsaman takton!
Eĉ skuante niajn ilskatolojn
Vi fik’-eligas malsaman takton
Kaj jen, nu, aŭdi viajn lingvaĵojn
Nevozigas tio nian cerbon
Jes, ni diras : la via salivad’
Via sup’, kiu faras bobelojn
Via kurad’ kaj via tatuad’
Nevozigas ili niajn cerbojn
Vi ne estas el la nia loĝaĵ’
Jes ni diras : la via salivaĵ’
Al ni nepre ne plu elporteblos
Do nur restos la interbatalaĵ’
Ni buldoze nepre interdraŝos
Docentmaniere,, precize,
sekvoĉe, sed akordiĝeme
Tiun mondon logike ŝatas mi
Pro tiuj veroj, kiuj pravigas
Menskapablojn, kiuj konsistigas
La komprenecon enkape de ni.
Ekzemplo : tiun spacon mi ŝatas
Kiun ĉiujn mondojn lokigas,
La malgrandaĵojn kaj la grandajn,
Kaj ŝatas mi tempojn ordigitajn
Tra kiuj tiuj aĵoj migrantas
Elire siajn neekzistadojn,
Kiam per koloro kaj konduto
Siaj vidiĝas de l’observunto :
La verdaĵo ĉar ĝi verdas,
Ruĝa vino ĉar ĝi ruĝas,
Blua ĉiel’, ĉar ĝi bluas,
La fluaĵoj, pro ke ili fluas,
Dum senmoveco sufiĉe
Stranga afero ecigas
La solidojn kiuj ne movas.
Nu, se en tiu mondo logika
La aferoj alimanierus
Neniom malpli mi kontentiĝus
Jes la movojn ĉiajn mi tre ŝatus
Ĉar nenio tiam ŝangas lokon,
Kaj de spaco, kaj de tempo, ordon
Ĉar nenio iras propran vojon
Dum migrado okazanta antaŭ
Ol eliri la neekzistadon,
Kaj la aĵojn kiuj ŝanĝas ankaŭ
Kaj koloron kaj konduton.
Ruĝan vinon ĉar ĝi blankas,
La ĉielon, ĉar ĝi ruĝas,
Blankan neĝon, ĉar ĝi verdas,
La herbejojn, pro ke ili nigras,
La fiksaĵojn, kiuj movas
Kaj la solidajn fluaĵojn.
Mi ne postulemas, kiel eca
Ĉiu afero estus, kontentas
Mi, ja obeema civitano
En ĉi universo konsekvenca
Jean Tardieu
« S-ro Sinjoro », 1951
esperantigis R.
PLATTEAU , 1/1/2004
(1933)
Nu tio al ni okazis.
Tion ne forgesu kiam tempoj
boniĝos !-
Sed kantas la birdar’ kaj kantis,
Kaj estu senlime vasta
via kor’.
Tion ne forgesu ! Nur por lerni
Pri tiu enigmo
stranga : „sorto“. –
Kial povas oni, ju pli for la
staro,
Des pli amplekse vidi ?
Morto
fiere paradmarŝas.
Tamen morti estas
tempoperdo. –
En la brusto al vi estas koro,
Ĝin perdi vi ne rajtas.
( Joaĥim ringelnac )
esperantigis R. Platteau 2001
Joachim Ringelnatz estis germana
poeto .
1933 estas la jaro kiam Hitlero prenis la povon.
Pala vespera stel’, fora alvenanto,
Kies frunt’ leviĝas de l’vespera vual’,
El palac’
ĉiela do pro kia kial’
Vi pririgardas sur kampo ?
Foriĝas ventego, kvietiĝis la aer’,
Tremanta l’arbaro sur eriko ploras,
Falen’ orflugila
flirtafluge traas
En bonodoraj la herbej’.
Vi kion serĉas super dormanta ter’?
Sed jam al
montoj for jen vi malleviĝas,
Vi ridete
fuĝas, amikin’ trista plej,
Via rigard’
trema baldaŭ forviŝiĝos.
Stelo
subiranta ĉe verda monteto,
Malgaja brodita larmo sur nokta sin’ !
Kiun fiksrigardas iranta paŝtisto
Dum popaŝe l’vico de gregar’ sekvas lin.
Ho stel’ kien
iras, en nokton senliman ?
Ĉu
serĉas vi sur bord’ en kanoj al kuŝej’ ?
Kien iras bela, la horon silentan,
Fali kiel perlo en fundon de akvej’ ?
Ha ! se via kapo, belo, se vi mortu
Mergos la hararon en vasta la maro,
Antaŭ ol
lasi nin nur momenton haltu!
Ne disas de ĉiel’, stelo de la amo!
Alfred de MUSSET
Esperantigis R. Platteau 22-23/11/2003
( Ampoemo Egiptana XIII-a
jarcento antaŭ kristo)
Mi estas via unua fratino, kaj
vi estas al mi la ĝardeno, kiun mi priplantis per floroj kaj aromaj
herboj.
Mi
direktis
tiunĝardenen kanalon, ke vi povos en ĝi mergi manojn, kiam
leviĝos la malvarma vento, kiu blovas el nordo.
Aŭdad’ de via voĉ’
ebriigas min, kaj mia tuta vivo kuŝas en la ĝojo aŭskulti vin.
Vidi vin al mi pli valoras ol trinki kaj manĝi.
Kiam mi vidas vin, mi vidas lumon. Mi premigas min al vi,
ĉar vian amon mi konas, ho vi la viro je kiu mi sopiras.
Kian agrablan horon mi pasigas ! Ke eble ĝi
fariĝu eterno tiam, kiam mi dormas apud vi. Vi plenigis mian koron. Mi faras tion, kion
vi deziras el mi, kiam mi estas inter
viaj brakoj.
Mi estas via
unua fratino.
Mi estas al vi
kiel
ĝardeno, kiun mi priplantis pere de floroj kaj aromaj herboj.
Agrabla estas
la aleo kiun via
mano fosis dum malvarmeto de la norda vento.
Kiam mi vidas vin mi bezonas nek trinki nek manĝi.
lundo
24-a
de marto 2003…
Per kolor’ de Bagdad’ plenu la okuloj
Antaŭ ol ŝirati sub
obusopluvoj !
Per ĝiaj parfumoj plenigas mi l’nazon,
Antaŭ ol
strat’ nia plenos de venenon,
Per muzik’
Bagdada mian korpon lulos
Kaj karesas
l’udon kiu baldaŭ mutos,
Pretigas
kuraĝon por kriegojn aŭdi
Histeriajn
kuglojn kaj en nokto fali.
Planitas mort’ mia. Al mia patrujo:
Ekstaza poemo
en ĉiu palmejo,
Celas ruinigo
sub nomo « Libero ».
Planitas mort’
mia kune kun miloj da.
Amemajn la
brakojn revantajn brakumi
Al
vivofeliĉo, ili igos premi
Je brulintaj
korpoj, katastrofpulvoro.
Ili gravaj homoj ordonis min morti,
Jam asertis la buŝ’, matamora brusto
Mensoga ĝendarmo pavas, ĉar scias
li :
Estas liaj klaĉoj pravo de l’batanto,
Lia sangsoifo, lia lupmalsato
Kontentiĝos, ĉe la posta
matenruĝo.
El oraj salonoj, ili jam aplaŭdas
Al urboj ĥaosaj, dum mi la mortonta
Pretigas
kuraĝon je sufer’ nehoma,
Amatajn vizaĝojn arde rigardadas…
Esperantigis
Roland
Platteau 25/7-30/9/2004
Dankon
ĉefe
pro nebulo
............
mond-aflikto
iĝas
falsaĵ',
Angor'
diserinta ŝton’
Kaj
nepermesitas la
sufer'.
Per pantofloj
pripaŝatas vojo
….
Čiu
ul'
reiĝas
fantomo,
Al
si
mortas,
bona renaskitas.
............
Dank'al
Di’ !
ĝin
havos
ni ĉiam
Por
nin trudi je iom da am’.
( Catherine Paysan )
Plaĉas min l’grizar’ de l’maten’ kaj
ties silent’.
Similas
je lacega kamparan’ sed bela de lia
ellaciĝo.
Kvieta. Senkolera iu sen
povo. Rezigninte je ĉio krom ĉeesto.
Maten’ ‘stas antaŭ mi tiel, kiel
tag-
fino.
Ne tristas, min similas kaj
ĉiujn homojn kies frunt’
al ĉiel’ tuŝas.
Dominique SAMPIERO
Alesperantigis Roland Platteau/ marto 2003
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
J’aime
le silence du matin et sa grisaille fine.
On
dirait un paysan fatigué mais beau de son
épuisement.
Paisible. Quelqu’un sans colère sans
pouvoir.
Ayant renoncé à tout sauf à la présence.
Le
matin est devant moi comme une fin de
journée.
Ce n’est pas triste, ça me ressemble et à
tous
les hommes dont le front touche le ciel.
Dominique
SAMPIERO
Denove
paŝbruo,
Ekfloras
mia kor’!
Ne,
‘stas neniu.
Ĉu
ne malproksimiĝantas
Vojaĝanto ?
Nokto
preskaŭ finis.
Nebulozoj
malaperas.
Dormemaj
flamoj de l’ palacoj ŝanceliĝas.
Atendado-laca dormiĝas
la pado.
Cetere
spurojn de
l’paŝoj
Elkovris la polvo.
Mallumu la
lampojn !
Forigu vinon kaj
kalikojn !
Šlosu pordojn !
Neniu eniru plu ĉi
tie !
Neniu eniru !
(Pakistano
20-a
jarcento)
tradukis Roland
PLATTEAU
nova versio :14/6/2003
Pajlobarako en
Paragvajo
Kie mi atendus en
hamako
Tiun, kiu scipovas
veni mem.
La
kapon
enigus griza bovo
Kaj
kontraŭ
mi ade li remaĉus
Plenan
tempon
lin vidi mi povus
Hundo
enirus
soifeganta, kaj
Ĝis
mia akvopoto alkurus
El
ĝi trinkus, kaj trinkus,
kaj trinkus,
Kaj
fine rigardus al mi,
El
la
langruĝo vidus mi
Akvogutojn
fali al ter’
Birdoj
antaŭ l’pord’
tranĉus
Tra
taglum’ dum vigla flug’
Kaj
neniu hom’, neniu.!
Mi
mem malĉeestemos.
Esperantigis
R. PLATTEAU
9/8/2003;
2-4H matene
Vi afablu al poeto!
Ĉar li estas milda besto,
koron,
cerbon al ni pruntas,
Niajn plagojn li proprigas,
Igas sin nia ĝemelo.
En dezertoj de l’a-vortoj
Iras
li antaŭ profetoj
Sur
sia sufer-kamelo.
Li
honestul’ vizitadas
Mizeron
kaj por ni bonas
Oferante,
bona bruto,
Sian korpon al vulturo;
Kondukas al klarverkaĵojn
Niajn palajn ek-svagaĵojn
Al
li donu festdonacon :
Interpretistan
kaskedon !
(Jules
SUPERVIELLE)
Tiom
da
aĵoj
sonoras.
Ĉeloj
de l’korpo, sonoriletoj
ĉe
l’maleoloj dancantaj,
ĉe
l’manartikoj l’elarĝenta brakringaro.
ĉe
falo de l’musonaj pluvoj sur fenestro
muzike
la
vitraĵoj sonoras;
kiam
kunpuŝiĝas nubo kun nubo
sonoras l’tondro.
Revoj
sonoras, kunigantaj siajn ritmojn, kaj
interne
ruinigon rezultanta
la
soleco sonoras.
Nur
iu intima sonorilo sur mia pordo
sonoras ne.
(kuracisto
kaj virinisma verkisto bengladeŝa)
france:
Un
nid c’est la chaleur intime et le murmure,
La
tendresse et l’espoir dans l’ombre palpitants,
C’est
le libre bonheur bercé par la ramure,
Bonheur
bien enfoui, voisin du ciel pourtant.
Nesto, tio estas intima
varmo kaj susur’
Tenero
kaj esper’ vibre sidantaj en l’ombroj,
Tio
diras liberan feliĉon, lulatan de l’ branĉar’,
Feliĉ’ ja kaŝita, proksima de
l’ĉiel’ dume.
(Sully-Prudhomme)
Tiel estas koroj
kompatindaj,
Kaj en ili el
plor’ lagoj,
Kiuj palas kiel
ŝtonoj
Entombejaj.
Tiel estas dorsoj
kompatindaj
Pli de sufer’ kaj
ŝarĝ’ sinkaj
Ol l’tegment’ de
l’domaĉ’ bruna
Interduna.
Tiel estas manoj
kompatindaj,
Kiel surŝosea
foli’,
El la flavaj kaj
velkintaj
Antaŭpordaj.
Kaj okuloj estas
kompatindaj,
humil’-, bonec’-,
zorgo-plenaj
Kaj
pli tristaj
ol best-rigard’
Sub la venteg’.
Tiel estas homoj
kompatindaj,
Kun
indulgaj
gestoj lacaj,
De mizer’
krueladitaj,
Tra la ebenaĵoj
teraj.
Emile
VERHAEREN
(
en „La plena Flandro“)
j’en
ai
connus
eperantigis
R.
Platteau 24/4/2003
Krucegojn
desegnas vojoj
Ĝissenfine
tra arbaroj ;
Krucegojn
desegnas vojoj fore
Tra ebenaĵoj
senfine ;
Krucegojn
desegnas vojoj
En frosta
palega spac’
Kie taŭze
eĥas venta paŝ’
Ĝissenfine
aleoj tra.
Arboj,
ventoj, similaj je pilgrimoj,
Tristfrenezaj
arboj, kiujn kroĉas venteg’,
Similaj
l’vicaron de ĉiuj sanktuloj,
Vicaron
de l’mortintoj
Dum
sonorilbat’.
Vi
militistoj kontraŭnordaj
Arboj,
kaj ventoj ŝirantaj.
Ho
luktoj, plor’, konsciencriproĉ’ viaj
Barakte
sturmas profundece en animoj.
Jen
Novembro, ĝi al forno sidas;
Malgrasaj
fingroj varmigantaj sin
Ho !
tiomaj mortintoj sen
Fajr’,
tiomaj ventoj kontraŭ mur’ puŝas
Repuŝitaj
foĵetitaj
Al nekonat’
de ĉia flank’.
Tiuj
sanktulnomoj, ho litaniitaj!
Ho !
la arboj jene,
Unutonaj
nomoj ho memorigitaj!
Dum
preĝ’ sen fin’ vicigante
Tiuj brakoj
petegante,
Tiuj
branĉoj al horizont’ strebe,
Sen
help’ al kia Krist’, kiu pendas kie?
Jen
grizmantele Novembro side,
Kuntiras
sin ĉe kameno time,
Kaj ek
la okulojn levas
Al
trans frakasitaj vitroj ventoj,
Arboj
konvulsiantaj sensange
Tra
l’sen fin’ spaco mortpala strange.
Arboj,
ventoj, sanktuloj, mortintoj,
Diru
kiel tiuj mense kunfandiĝas !
Kiam
base frapas
Sonorilege
frapiloj,
Alĉiele
funebrantas
El
krivomantaj la turoj.
Jen
Novembro, ĉe l’ forno lumigas
La
lumilon kun esper’
Bruligontan
da vesperoj kiom ?
Petegas
Novembro plorhumile tiom,
Por kortuŝi
l’meĥanikan koron de l’hor’!
Sed ekstere
jen ĉiame ferkolore ĉiel’
Kaj
sanktuloj, kaj mortintoj
Kaj
profunda la irantar’
El
kirlbranĉaj frenezarboj
Senforlase
trairanta tra la kampar’.
Kiaj
krucoj jen la vojoj
Ĝissenfine
tra la landoj
Jen vojegoj
kiaj krucoj fore
Ĝissenfine
kaj valoj tra, kaj arbaroj.
Esperantigis
Roland
Platteau 17/5-24/9/2004
« Vidanta mi l’alaŭdon
svingi »
(Bernardo
de Ventadur’)
sudfranca
trobadoro
de l’XII-a jarcento
Vidanta mi
l’alaŭdo-o-o-on svingi
Pro ĝoj’ l’flugilojn
kontraŭ suna radi’,
Ke ĝi sin forgesa-a-as, kaj
faliĝas
Pro
l’dolĉo, kiu en la kor’ venis:
Ve-e!
tioman
envion
flegas mi
Pri
ĉiuj ĝuantoj vidinta-aj
de
mi!
Mirigas
min,
ke el dezi-i-iro
La kor’ al mi ne fa-andi-iĝa-a-as.
N.B :
substrekoj montras la longajn notojn
La okcitana teksto:
Quan vey la lauzeta mover
De joy sas alas contra'l rai,
Que s'oblida e's laissa cazer
Per la doussor qu'al cor li vay:
Ai! tan grans enveya m'en ve
De cui qu'eu veya jauzion!
Meravilhas ay, quar desse
Lo cor de dezirier no'm fon
Esperantigis Roland Platteau 5-1-2003
Malriĉan,
malsanan,
plendas vin mi.
Originaluloj,
nu
ambaŭ
ni,
tramigradis ni
milojn da lioj,
fervorlegis ni
dekojn da libroj.
Malstabilanimaj
kion ni faru
Krom vojaĝi, ke
ni tre plezuru ?
(Ngujen
Traj)
Kiel Diserva Floro (eltiraĵoj)
……..
Sed
jen
ja junvivo sur genuoj miaj
Venis
kontentpleni korojn esperplenaj.
Lumo por
l’okulo, malvarmeta vento
Almikaresanta,
sangoĝojiganta.
Ordonis Vi de l’valo lin levi
Al vasta la
supero lin gvidi.
Nu ĉu ligis
Vi nin per ĉi ĉener’
Kor-nin-liga
nur ke estu sufer’?
Vidi lin ‘stis kiel matenruĝa ravo,
Kaj brakumebrio
la santalodoro.
Festoplaco
vasta al mi is la mondo
Kiomŝance mi
‘stis en feliĉolando !
Mang-ekfloroj ! Ve mi
l’nevidinto
Nigrajn
nubojn de l’nepra estonto.
Meĉon mildan mi
flamigis front’al
Ŝtormo
kreskiĝanta, stulte, kial?
Mian
Paradizon sur sablo mi fondis
Malesperinferon,
per manoj, pretigis !
……..
Ho Kruelo !
Nur
Vi diras
eternan veron !
Dankeme
ĵetas al Vi mi
Nomon: „Ho
kompatema Vi!“
Kiel la diservan
floron.
Piedoj
Viaj akceptu !
EDASSERI
GOVINDAN NAIR
(1906-1974)
Kiu ŝtelist’ nomas vin ? amik’, kiu rabist’ ?
Ĉie ŝtelistoj
marŝas, kaj regas rabistoj
Ĉu ia Daniel’
juĝos al ŝtelistoj
Ĉu iu ajn sur ter’ ne estas ekpluatist’ ?
Plejalta juĝ’ tenu sceptron ! ĉar granduloj
Nur pro ŝtelinte
malfortulojn grandas.
Ju pli vastas la ŝtel’, ekpluato friponas
Des pli altas status’ de l’modernaj regnoj.
Kreskas palacoj el seka sang’ de premataj gentoj
Profitojn altigas kapitalistoj detruante hejmojn
Kia fiinfera maŝin’ estas ĝi nutrita per homa karn’ ?
Vivaj geviroj
enen, eleniĝas rekrementa sukerkan’
Uzinoj elpremas el miloj da homoj l’homecon,
Por al milionuloj
plenigi vinglasojn kaj orkestojn
Uzuriston
dikventrigas manĝ’ bezona je l’malsataj
Posedanto ruinigas hejmojn por akiri la kaleŝon.
Negoca pens’, faris de l’mond’ prostituejon
Malic’ kaj Malbon’ servilaj sklavoj
Pokaltenante
kantas al ĝi kanton de avido
Homo perdis manĝon sanon vivon kaj esperon
Kaj parolrajton, bankrotita kuras li
Al nepra detruiĝ’. Ne videblas eskapvojo,
Ĉar tutĉirkaŭ ‘stas fosaĵoj instalitaj de monavid’.
La tuta mond’ ‘stas karcero, ŝtelistoj ties provosoj.
Ŝtelistoj al
ŝtelist’ svatiĝas,
Friponoj inter fi
fratiĝas
Kiu ŝtelist’ nomas vin ? amik’, diras, ke vi ŝtelis ?
Nur kelkajn
monerojn nur bovlojn vi prenis.
Sed ne ponardon
vi ŝovis en homkoron
Ne malhoma estas
vi kvankam ŝtelist’
Kiel Ratnakaro vi povas iĝi Valmik’ (1)
Se nur renkonti veran homon.
Esperantigis Roland Platteau 19/3-15/5/2005
Se ni sidas katenitaj
Sciu vi ke tio estas ruzo
Cele pli bone la katenojn rompi
Vi
kredas
nin enŝlosigintaj
En
karcerojn
de viaj malliberejoj
Sed
niaj
koroj ŝtele
komplotas nian liberigon
Ni estas malliberigitaj ĉi tie fratoj
por
ke
finiĝu la katenteroro
Tion
mi
diras plenvere al vi ĉiuj
Tiujn
piedoj
niaj, kiujn oni nin ligis
Estas nenio ajn ol la militilo
Kiu frakasos la katenojn de l'popolo!"
Kazi nazrul ISLAM
esperantigis
Roland
Platteau 15-17/7/2005
Kazi Nazrul Islam
La sep sunoj verdaj
Ni vivas premitaj
Kun l’okul’ en nuboj,
Kaj buŝo en stelar’.
Ni
falas, teditaj de l’vivo,
En fatalaj la manoj de l’morto,
Vagadas
ni
tra temponokt’.
……
Vi vin kroĉas je tiu,
Kiu vin protektis,
Sed banas vi en sango.
Okuloj viaj rigidiĝis
Kaj
okuloj miaj estingiĝis
Neniom pli ol rigardoj estas ni,
Rigardoj mortontaj en la nokt’.
Gestoj niaj malaperas en neniecon ;
Vivoj niaj miksiĝas unu la aliajn,
Sin brakumas en perdita tiu tempo.
El okuloj niaj elfluas fluejoj
Kuij akvumos per pesimismo
Niajn ontajn infanojn.
Ni paŝas al pordoj estontaj
Neniam retrorigardante,
Morto en l’animo.
Mi revas je tiuj strangaj planedoj turniĝaj,
Je
ideala viv’, kiun neniam mi vivos,
Je
krepusko antaŭdiranta amornokton.
Kaj nokto revenis
Ĉiam pli malvarma.
El blua lin’ vaste kamp’ inter vita bel’
Kiun vento klinas
al mi tutfluiĝa
En blua lin’
vaste kamp’, spegulas ĉiel’,
Kaj iĝas mi funde
de l’korp’ tuttremiĝa
Diven’ !
El blua lin’ vaste en la retagiĝo
longtempe plu restas en ĝi sonĝa nebul’
Kaj je strangaj birdoj timigas flugiĝo
Kies fore longas ombro de la flugil
Diven’ !
El blua lin’ vaste kampo el
larmkolor’
Estas lando kiun nur amo komprenus
Lando kie ĉio sorĉas kiel odor’
Kvazaŭ en ĝi kisoj ĉiam promenadus
Diven’ !
El blua lin’ vaste kampo kie miras
Ĉiam tie vidi
akva pura profund’
Per mantel’, ĉu
maro, ĉu lago, ĝi kovras
Vivanta miraklo,
la ŝultrojn de la mond’.
Diven’ !
El blua lin’ vaste kampa rido, ploro
En ĝi perde mergas mi, vi ĉu divenas
Kion tie semis la ĝoj’ kaj doloro
Kaj kial ĝin ami forbate vin ravas.
Diven’ !
Ludoviko ARAGON – franca poeto 1897-1982
Kiam mi aŭdis la kleran
astronomiiston;
Kiam la pruvoj, la figuroj
estis ordigitaj kolumnvice antaŭ miaj okuloj ;
Kiam
mi
‘stis montrita la mapojn, la diagramojn, kaj kiel
sumi, dividi, mezuri ilin ;
Kiam
mi
sidante aŭdis la kleran astronomiiston multaplaŭdite
prelegantan en la prelegsalono,
Kiom
baldaŭ
senkialul’ iĝis mi laca, kaj malbonfartis ;
Ĝis
ekstarinte
ŝtelforiris mi,kaj vagis tutsole,
En
mistika
la malseka noktaero, kaj fojfoje
SENBRUAN,
paciencan
araneon,
Rimarkis mi, sur eta
elstarejo kie, ĝi staris, izole;
Rimarkis kiel por esplori
vakan vastan la ĉirkaŭon,
Ĝi lanĉadis fadeneton,
fadeneton, fadeneton, el si ;
Ade ilin malbobenante – Ade
ilin senlace ekspedante.
Kaj vi, animo mia, kie staras,
Vi, ĉirkaŭita, ĉirkaŭita, de
senfinaj maregoj da spac’,
Senĉese enpensinte, ekprovante,
alĵetante, la sferojn alserĉante cele ilin konektigi ;
Ĝis
la
pont’ al vi bezonota formitos – ĝis serviva l’ankro
tenos;
de Oskar de Lubiĉ-Miloŝ: La kaleŝo staranta en nokto
Atendante
Je l’ŝlosiloj
-li serĉadas ilin certe inter vestoj
De Theklo mortinta antaŭ tridek jaroj –
Vi aŭdu Sinjorino al malnova al obtuza flustro nokta
De l’aleo…
Tiom malgrandan, malfortan, knabinetan dufolde envolvitan en mantelon
mian
Portos mi vin tra la rubusujoj tra la urtikejoj de l’ruinaĵoj ĝis la
alta nigra pordo
De l’kastelo.
Tiel la praavo en iamo venis hejmen ree de Verĉelli
Kun la mortintino.
Kia domo muta, malfidema, malhelega
Por infanino mia!
Tion vi ja scias jame, Sinjorino, tristas la rakonto.
Ili ĉiuj dormas dissemitaj en la foraj landoj.
Depost la cent jaroj iliaj lokoj atendas
Meze la monteton.
Per mi ilia idar’ estiginĝas.
Ho vi reĝin’ ĉiruinaĵa!
Ni vidontas la belan dormoĉambron de l’infanaĝ: tie
La supernatura profundec’ de l’silento
Estas la voĉ’ de l’malhelaj portretoj.
Kuntirita sur mia lit’ dum nokt’
Mi aŭdadis, kiel en kavo de armaĵo
Mez’ la bruon de l’dipeciĝanta glacio malfrostanta post la muroj
Ilian koron bati.
Al infan’ timema, kiom patruj’ sovaĝas!
Estingiĝas la lanterno, luno forvualiĝas,
La turstrigo al idaron en veprejo vokas.
La ŝlosilojn atendante
Vi dormu iom, Sinjorin’. – Dormu, kompatinda etul’ dormu
Palega, kun la kapo sur mia ŝultro.
Vi ja vidos kiom l’sopirstreĉa arbar’
Belas dum maldormoj la juniaj,
Ornamita per florkronoj, infanino mia! kiel la filino preferata
De l’reĝino freneza.
Vi envolvu vin en mian vojaĝosurtuton :
La granda aŭtuna neĝ’ sur viaj vangoj fandiĝas
Kaj dormemas vi.
Por infanin’ timema tiom nigra domo !
….
Fundfunde, fundfunde de l’Litova lando
Ne, ne, sinjorino, nenion aŭdas mi.
….
Ĉiuj servistoj mortis
Kaj mi la memoron perdis.
Por infano fida tiom nigra domo !
Nur pri l’forcejo
De l’prapraavo, kaj teatro, mi memoras.
Orelstrigidoj tie manĝis en mia mano
La lun’ alrigardis tra l’jasmeno
Intaj tempoj.
Paŝobruon mi aŭdas el fund' de l’aleo.
Ombraĵon. Jen as Vitold’ kun l’ŝlosiloj.
En Arles kie 'stas l'Aliskampoj*
(* restaĵoj de antikva tombejo)
En Arles kie 'stas l'Aliskampoj
Kie ombro ruĝas sub roz'
Kaj klaras l'tag'
Singardu pro la tempodolĉo
Se vi sentos bati sen kaŭz'
Via peza kor'
kaj mutiĝos la kolomboj
Ne parolu laŭte se pri amo
Apud l'tomboj
Paul-Jean Toulet (1867- 1920)
Haltigu horloĝojn,
telefon’
formutu,
Ne bleku la hundo, per
osto lin
nutru,
Silentu pianoj, per
obtuza tambur’
Elportu la ĉerkon, venu
el plor’
dolor’.
Ke aviadiloj muĝe super
kapoj
Ĉiele mesaĝon
disskribu :
Mortis ŝi.
Policistoj metu al si
nigrajn
gantojn,
Kolombojn publikajn
kovru per
nigra
ŝal’.
Por mi ŝi ‘stis
nordo, sudo, sub kaj super,
Mia deĵora tag’
kaj ripoza vesper’,
Tagmezo kaj nokto,
kaj parol’; mi kredis
Ke
la amo daŭros por ĉiam ; ne veris.
Ne
volatas steloj : finforigu ĉiujn ;
La
sunon malmuntu, forvojaĝu la lun’ !
Forviŝu
la maron, forŝiru arbarojn :
El
nenio povas veni ia ajn bon’.
W.
H. AUDEN
El la
angla alesperantigis Roland PLATTEAU
4
julio 2003
<img src="http://perso0.free.fr/cgi-bin/wwwcount.cgi?df=r.platteau.dat&dd=hndwrt">