21/9/2004 Mi konstante plutenas en miajn vestopoŝoj iuj el tiuj silikoj, kiujn mi kolektis desur la padoj de l’Ternois, kiam mi promenis ene kun Jacqueline, kaj kies makuloj blankaj sur nigra fono tiom trafe similis vidojn de galaksioj (kaj interstelaj nuboj) en profundprofunda ĉielo. Mi ofte levis silikojn de sur la padoj, kaj estinte plurfoje fascinita per tio, mi selektis la plej belajn, kaj ilin konservis enpoŝe por ilin kontempli kiam plaĉos al mi. Kaj mi pensis, plian fojon, al ĉiuj tiuj miliardoj da steloj, obligitaj per tiuj miloj da galaksioj, tamen reduktitaj je etetaj longaformaj makuletoj en teleskopoj, kiujn nome konsistas el abismoj da miliardaj jaroj, miliardoj da ŝancoj ke estiĝu biologiaj vivoj, pensantaj estaĵoj, civilizoj, personaj destinoj, ĉiuj unikaj, ĉiu tragikaj, cxiuj pasiindaj, kaj pasiitaj, kiuj demandas sin, eble, ĉimomente la egalajn demandojn, nu, vidu, ktp, ktp. Kaj la kosmeca sento pri riĉeco senlima, sed ankaŭ kunekun, pri vanteco, tuta vantecego, kaj tragikeco de ĉio, de ĉiuj, en « La eterna silento de la spacoj – kaj de eterna nenieco – senlimaj ». Kiuflanke estas la elvorto pri la afero ? Aimé Michel(en Vikipedio: http://eo.wikipedia.org/wiki/Aim%C3%A9_MICHEL) scias tion eble nun – aŭ NE scias, jen la tubero …